‘Er was eens….’ Klinkt dit voor jou ook als de beginzin van een klassiek sprookjesverhaal? Wel dit is er ééntje waarbij ik je durf te zeggen: ‘Nee, geen sprookje maar écht gebeurd en waarbij het toeval zich vast en zeker een hoofdrol toekende. Je zou het kunnen omschrijven met een spreekwoord als :’…Of hoe een dubbeltje rollen kan…’

Let’s go….Er was eens… onze allereerste Franches-Montagnes-ruintje, die van jonge leeftijd bij ons was, die bereden werd onder het zadel en tegelijk een zalig koetspaard was in enkel-en dubbelspan. Hij was een lief en betrouwbaar paard dat iedereen hier graag had. Heel bizonder was hij voor een meisje die haar rijlessen bij ons kwam nemen. Ik ga haar Lisette noemen… Vanaf de start was er een ‘coup de foudre’ bij allebei. Hun vriendschap werd hechter en ankerde zich bij allebei behoorlijk vast. Lisette was toen 12.

Ze had doodgraag het paardje gekocht maar de ouders zagen dit niet meteen zitten omdat Lisette al een pony had waar ze heel veel tijd in stopte en die ook plaats innam bij hen op de boerderij. Daarbij kwam dat Lisette aan haar middelbaar begon en de ouders zagen niet in dat hun dochter het werk van beide paarden + hen te werken niet zou kunnen combineren met de school. Daarbij kwam dat er nog kinderen thuis waren en… wat je voor de ene doet moet je ook voor de andere doen. Dus nee, helaas voor Lisette, maar het was en bleef een stevige njet. Lisette kon er zich niet bij neerleggen en bleef aldoor maar zagen en vragen, maar niets hielp.

Op een dag kwam er een koper en het ruintje verliet onze stal om een paar honderd km verder aan een nieuw leven te beginnen als koetspaard.

De wereld van Lisette stortte letterlijk in. haar beste vriend kwijt. Nooit zou ze hem nog terugzien! Ging hij wel goed verzorgd worden? Waar kwam hij terecht? Wat als ze hem niet graag hadden en die mensen hem opnieuw gingen verkopen? En zo sloegen haar gedachten op hol.

De tijd verliep en Lisette reed steeds meer andere jonge paarden waar ze met dezelfde liefde en gedrevenheid mee omging, maar diep van binnen bleef de liefde voor haar eerste ruintje leven. Steeds weer vergeleek ze het paard waar ze mee reed, met het ruintje. Thuis op haar kamer waren zijn foto’s alomtegenwoordig. Hem vergeten, dat kon niet maar ze had hem een plaats gegeven in het diepste van haar zieltje. Ze had aanvaard om er zich mee te verzoenen.

Tot op een dag… wij telefoon kregen van de nieuwe eigenaar om te vragen of we eventueel interesse hadden om het ruintje terug te kopen want hij had andere plannen in de sport en ging over op een span shetlandpony’s.

We spraken af om gaan te kijken in welke staat hij was want er was toch heel wat tijd overgegaan op de andere plek. Maar toen we daar aankwamen, bleek hij nog steeds dezelfde, goed verzorgd, alleen, zijn blik leek meer gesloten, apatischer of het hem allemaal niet zo kan schelen…

We kochten hem terug en onderweg naar huis zei mijn man: ‘Zou je eens niet bellen naar Lisette?’ Zo gezegd, zo gedaan!

• 

• 

Lisette nam telefoon op en ik vroeg haar: ‘Weet je nu wat er vandaag gebeurd is ?’ ‘Nee’, zei ze, ‘Wat dan?’ ‘Wel’, antwoordde ik, ‘Dit is nu raar toeval, we zijn op baan en hebben toevallig een paard gezien met dezelfde naam als je ruintje!’ ‘Oh’, riep ze,’ En geschokt als ze was, volgde er een domme vraag: ‘En, geleek hij er een beetje op?’ Ik was even stil en zei toen: ‘Wel, …het was hem!’ Toen had je de lange stilte aan telefoon, zelfs met een dikke schaar niet kunnen breken…

Ik wou haar niet langer onder druk zetten en vertelde haar dat we hem teruggekocht hadden en dat we ermee op weg waren naar huis.

Ik hoef je niet te vertellen wie er ons stond op te wachten toen we thuis de parking opreden. Traantjes van geluk rolden over haar wangen. Praten lukte eerst niet. Eerst de knuffels! Het ruintje zelf leek zich meteen te herkennen qua locatie maar vooral zijn Lisette herkende hij meteen. Zijn blik ging open en we zagen alle drie meteen het paardje terug zoals hij voordien altijd was geweest.

Vanaf toen ging alles in een versnelling, de ouders konden niet anders dan akkoord gaan toen ze hun dochtertje zagen heropleven.

Lisette is vandaag 17 en tot op vandaag is het een liefdesverhaal tussen die twee.

Laatste hoorde ik ze nog zeggen tegen een vriendinnetje: ‘Weet je, sinds ik mijn paard heb, heb ik mijn fiets aan de kant geschoven. Ik neem nu mijn paard gewoon voor alles in de plaats van mijn fiets!’

We komen ze allebei geregeld tegen, met zadel, zonder zadel, met hoofdstel, zonder hoofdstel, of soms ook gewoon op wandel met hem ernaast, of ze zet kleine kinderen die op bezoek zijn, op zijn rug. Boompje hier, balkje daar, eender wat, steeds plezier.

En hij zelf? Hij is in een opperste staat van geluk met ‘zijn Lisette’ en het andere merrieponytje bij hen thuis…

Kijk dit is nu waar een Franches-Montagnes voor staat, allround, loving, en betrouwbaar, het ideale familiepaard.