Dit is een uitermate belangrijk onderwerp in eerste instantie voor je veiligheid omdat je paard je meteen ‘leest’ en voelt wie de baas is en wie controle heeft.

Vanaf je je neerzet op een paard, weet het dier al wie er op zijn rug zit. Alleen al het opstappen en hoe en waar je neerkomt in het zadel vertellen hem alles.

We zijn als mens tweevoeters. Zodra je op een paard stapt ben je een viervoeter.

Hiermee bedoel ik dat jij het bent die duidelijk maakt waar, hoe en hoe snel die 4 benen zullen gaan.

Je moet steeds een duidelijke intentie hebben voor jezelf.

Tempocontrole is hier een zeer belangrijk voorbeeld van.

Stel: je stapt ‘s morgens in je auto om naar je werk te rijden en dan gaat jouw wagen plots een totaal andere richting uit willen. Lachwekkend, idioot? Inderdaad, maar op een paard zeggen sommige ruiters dan: ‘Hij wil daar niet naartoe!’  

Eigenlijk is het dan al een beetje verbrand en weet je lieve paard al dat hij kan doen wat hij wil met jou.

In een kudde hebben paarden- los van hun alfamerrie en hun leidende hengst – ook onderlinge vriendjes waar ze gaan mee spelen en zichzelf aan bewijzen, hun hiërarchie binnen hun vriendenkringetje.

Ik vergelijk het steeds met kinderen op een speelplaats. Eentje beslist welk spel ze gaan spelen en de rest doet mee. Soms wil een ander kind beslissen maar dan zegt zijn vriendje: ‘Hier heb ik geen zin in, ik wil spel xxx spelen.’

Wel dit is nu wat het paard eigenlijk ook telkenmale uitprobeert met jou.

Als hij het ‘spel’ kan kiezen, ben je verloren.

Echter, zodra hij merkt dat iemand anders over het spel beslist en voet bij stuk houdt dan zal hij zich meteen overgeven, je maatje worden én innerlijke rust gewaarworden. Hij moet geen leiding nemen, oef! Iemand doet het even voor hem.

Dit gevoel creëert bij het paard ontspanning. Hij leidt niet langer, hij volgt!

Wat niet wegneemt dat je paard constant het spelletje zal proberen naar zijn hand te zetten.

Hij zal telkens opnieuw heel subtiel proberen jou volgend te maken waardoor hij opnieuw leidend wordt.

Voor hem is dit een spel. Voor jou kan het anders uitdraaien.

Hoe herken je dit?  In honderden manieren…

Bijvoorbeeld: een hoek proberen afsnijden, vroegtijdig willen afwenden, effe de achterhand uit de cirkel gooien, niet willen overgang rijden waar jij het nu precies wou, even proberen versnellen of net niet…

Dus telkenmale opnieuw ga je je hierin moeten bewijzen. Het blijft een eeuwig spel waarin jij de bovenhand moet proberen houden.

Geef geen duimbreed toe of je bent de klos en je kan opnieuw je leiding moeten terugwinnen met een paard dat ondertussen al lang doorheeft wat zijn mogelijkheden zijn.

Volgende keer vertel ik je HOE je dat kan oplossen.